Lichaamseigen vetweefsel kan worden gebruikt om de contouren van het lichaam te corrigeren of te wijzigen. Een plaatselijk deukje na een trauma of na een vroegere liposuctie bijvoorbeeld kan vaak worden gecorrigeerd door onderhuids lichaamseigen vetweefsel in te brengen. In het gezicht wordt lichaamseigen vetweefsel frequent gebruikt om holle wangen wat meer vulling te geven.
In principe is het ook mogelijk de omvang van de borsten en de billen te vergroten met lichaamseigen vetweefsel.
De techniek: Eerst wordt vetweefsel “geoogst”. Op een plaats waar vetweefsel aanwezig is, wordt vet geaspireerd. Dit gaat voorzichtiger en met minder zuigkracht als bij een liposculptuur. Vetcellen zijn immers zeer fragiel en in tegenstelling tot een liposculptuur is het hier de bedoeling dat zoveel mogelijk celletjes levensvatbaar blijven. Daarna wordt het geaspireerde weefsel gecentrifugeerd. Hierdoor wordt het overtollige vocht en ook een beetje olie uit kapotte celletjes gescheiden van de laag intacte cellen. Deze laag wordt dan gebruikt om te injecteren in het te behandelen gebied. Omdat de vetcellen om te overleven voldoende zuurstof moeten krijgen uit het omliggende weefsel, worden ze in meerdere tunneltjes aangebracht. Bij middel van een dunne naald met stomp uiteinde en een zijdelings gaatje wordt al prikkend een tunneltje gecreëerd, waarna al terugtrekkend dit tunneltje met vet wordt gevuld. Het weefsel moet dus, afhankelijk van het gebruikte volume, tientallen of honderden keren worden doorprikt.
Het grote voordeel van lipofilling is dat het om lichaamseigen weefsel gaat dat – eenmaal het overleeft – heel lang blijft zitten. Het verdwijnt pas als men vermagert op de plaats waar het vandaan is gehaald.
Het nadeel is dat men niet kan voorspellen hoeveel van het ingebrachte volume zal overleven. Dit schommelt meestal rond de 60 %.
Het gebruik van lipofilling als borstvergroting is controversieel. De conclusie van een literatuurstudie, uitgevoerd voor de American Society of Plastic Surgeons, is dat er tot nu toe geen rapporten zijn van verhoogde kans op borstkanker, dat manueel borstonderzoek kan worden bemoeilijkt en dat er op basis van de beperkte gepubliceerde gegevens mogelijks geen bemoeilijking is bij de beoordeling van mammografie of CT-scan.* Het blijft echter een relatief nieuwe techniek waarbij het borstweefsel vele malen wordt doorprikt. Dit leidt onvermijdelijk tot ontstaan van oliecysten en littekenweefsel in de borst. Het effect op lange termijn is dus nog onbekend. Om deze redenen wordt bij Artemedis nog afgewacht tot er meer gegevens bekend zijn.
* bron: ASPS Fat Graft Task Force Fat Grafting Manuscript Feb.2009
De laatste jaren wordt men er zich steeds meer van bewust dat het geleidelijk wegsmelten van vetweefsel in het gezicht een belangrijk element is in het verliezen van een jeugdig uiterlijk.
Dit is vooral merkbaar aan het invallen van de wangen.
Om de wang meer wat volume te geven kan worden gewerkt met fillers zoals Restylane, maar ook met lichaamseigen vetweefsel.
Onder plaatselijke verdoving wordt voorzichtig wat vet weggezogen op een plaats waar wat vetweefsel zit. Dat kan bvb de buik zijn, de heupen, de dijen, de billen.
Na centrifugeren worden opeengepakte intacte vetcellen bekomen die terug kunnen worden ingebracht.
Omdat de vetcellen om te overleven voldoende zuurstof moeten krijgen uit het omliggende weefsel, worden ze in meerdere tunneltjes aangebracht. Bij middel van een dunne naald met stomp uiteinde en een zijdelings gaatje wordt al prikkend een tunneltje gecreëerd, waarna al terugtrekkend dit tunneltje met vet wordt gevuld.
Het grote voordeel van lipofilling is dat het om lichaamseigen weefsel gaat dat – eenmaal het overleeft – heel lang blijft zitten. Het verdwijnt pas als men vermagert op de plaats waar het vandaan is gehaald.
Het nadeel is dat men niet kan voorspellen hoeveel van het ingebrachte volume zal overleven. Dit schommelt tussen de 50 en de 90%.
Het is daarom mogelijk dat de ingreep nog eens moet worden herhaald, maar dat is in de praktijk zelden het geval.